Επιστημονικές Δημοσιεύσεις
Μόνιμο URI για αυτήν τη συλλογήhttps://repository2024.ihu.gr/handle/123456789/30488
Περιηγούμαι
Πρόσφατες Υποβολές
Τεκμήριο Financial and Quantitative Issues in tourism: evidence from Greece(Self-editions (Αυτοέκδοση), 2020) Diakomihalis, Mihail N.; Diakomichalis, Nikolaos MariosA free (open access) book online regarding issues in Finance, Accounting, Economics, Taxation, Tax Evation, Management, Cost, Tourism Carrying Capacity and Tourism Satellite Account. Case studies from the Greek Tourism.Τεκμήριο Ο μηχανικός Περικλής Σ. Σταυρίδης: ένας Καππαδόκης στις Σέρρες(2019) Θεοδωρίδου-Σωτηρίου, ΛίλαΑφορά την δράση του μηχανικού Περικλή Σταυρίδη στην περιοχή των Σερρών κατά το μεσοπόλεμο. Η παρουσία του την περίοδο της ανοικοδόμησης της πόλης (1921-1940) υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική, Ο ίδιος επένδυσε στην πόλη των Σερρών κτίζοντας ιδιόκτητη κατοικία στην πυρίκαυστο. Έφυγε, μαζί με την οικογένειά του κατά την διάρκεια της κατοχής, όπως και πολλοί άλλοι. Η ανάδειξη της άγνωστης δράσης του στις Σέρρες εμπλουτίζει την αφήγηση για τους μηχανικούς του μεσοπολέμου με νέα στοιχεία. Γίνεται σταδιακά σαφές ότι ο μεσοπολεμικός κτιριακός πλούτος της πόλης οφείλεται εν πολλοίς σε αυτούς τους "περαστικούς" αρχιτέκτονες και μηχανικούς που όμως άφησαν βαθιά τα ίχνη τους στο οικιστικό μας περιβάλλον.Τεκμήριο Προσφυγικά σπίτια στην πόλη των Σερρών(2010) Θεοδωρίδου-Σωτηρίου, ΛίλαΣτο άρθρο αυτό επικεντρώνω την προσοχή μου στην μορφολογία των προσφυγικών σπιτιών στις Σέρρες. Η πλειονότητα των προσφυγικών σπιτιών ήταν απλοποιημένες διώροφες οκταπλοκατοικίες, τετραπλοκατοικίες και δίδυμες ισόγειες κατοικίες. Ο κατεξοχήν κατασκευαστής ήταν ο πολιτικός μηχανικός Αλέξανδρος Μ. Καλκάνης, εκπρόσωπος και μέτοχος της Ανωνύμου Εταιρείας «η Τεχνική». Ήταν τέτοια η επιρροή του Καλκάνη στις Σέρρες, που οι συνοικισμοί «Αστικοσηροτροφικός» και «Νέα Ιωνία» ονομάστηκαν αυθόρμητα κατά το Μεσοπόλεμο (και ονομάζονται ακόμη και σήμερα) συνοικία «Καλκάνη». Εντός του κάθε διακριτού συνοικισμού (επί μέρους εργολαβία) υπήρχε ομοιομορφία, όμως δεν ήταν όλοι οι συνοικισμοί ίδιοι. Υπήρχε διαφορά μεταξύ αυτών που κτίστηκαν πρώτοι και όσων ακολούθησαν. Μετά τις οκταπλοκατοικίες της περιοχής Αγίων Αναργύρων (1925) και της τετραπλοκατοικίες της περιοχής Νέας Ιωνίας (1927) επικρατεί σταδιακά η τυπολογία της ισόγειας δίδυμης κατοικίας, σαφώς εγγύτερη στις παραστάσεις και τις προσδοκίες των προσφύγων. Το προσφυγικά οικήματα, με τις επί μέρους διαφοροποιήσεις τους, σαφώς διακρίνονται από το προϋπάρχον οικιστικό απόθεμα, αλλά και από τα αστικά σπίτια που ανοικοδομούνται ταυτόχρονα στην πυρίκαυστο. Αυτή η χωρική και μορφολογική αντίθεση ανάμεσα στην πολυποίκιλη ιδιωτική ανοικοδόμηση της πυρικαύστου στα βόρεια και στην ομοιόμορφη κρατική δόμηση στους προσφυγικούς συνοικισμούς στο νότο σφράγισε την εικόνα της πόλης. Ο κλασικισμός του μεγάρου της Εθνικής Τράπεζας σε αντίθεση με τον μοντερνισμό του δημοτικού σχολείου της Ευαγγελίστριας, και το εκλεπτυσμένο στυλ της οικίας του καπνεμπόρου Ιω. Σχοινά σε αντίθεση με την απέριττη προσφυγική τετραπλοκατοικία της Νέας Ιωνίας. Πέρα από τις μορφολογικές διαφορές όμως, η ταυτόχρονη ανοικοδόμηση, στην περιοχή της πυρίκαυστου (των γηγενών) και στους λαχανόκηπους (των προσφύγων) υπήρξε το εργαλείο που μεταμόρφωσε ριζικά την πόλη. Η εκτεταμένη και ταυτόχρονη ανοικοδόμηση υπήρξε εντέλει το ενοποιητικό στοιχείο των «παλαιών» και «νέων» Σερραίων.Τεκμήριο Αυτοστέγαση Αστών Προσφύγων στην πόλη των Σερρών(2011) Θεοδωρίδου-Σωτηρίου, ΛίλαΗ εγκατάσταση των προσφύγων υπήρξε μια τομή στην αστική ιστορία των Σερρών τόσο σε χωρικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Όμως ενώ η κρατική ανοικοδόμηση των προσφυγικών συνοικισμών στις Σέρρες είναι στα γενικά χαρακτηριστικά της γνωστή, για την «αυτοστέγαση» υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία. Η παρούσα έρευνα ξεκίνησε με τον εντοπισμό στα Γ.Α.Κ. Σερρών δύο πανομοιότυπων συμβολαίων για χορήγηση από το Κράτος ενυπόθηκων ατόκων δανείων σε δύο συνεταιρισμούς προσφύγων στις Σέρρες, επεκτάθηκε σε ιδιωτικές φωτογραφικές συλλογές και μαρτυρίες και επιχείρησε μια πρώτη τεκμηριωμένη, αν και όχι εξαντλητική, προσέγγιση για την «αυτοστέγαση» των προσφύγων. Παρατηρήσαμε ότι διάσπαρτα ανάμεσα στις τυποποιημένες ομοιόμορφες κρατικές κατοικίες της Ε.Α.Π. ξεφύτρωσαν μεμονωμένα κτίσματα από ευπορότερους πρόσφυγες με διαφοροποιημένη αρχιτεκτονική τυπολογία. Αλλά και οι λιγότερο εύποροι επιχείρησαν να στεγαστούν «ιδίαις εκάστου δαπάνης», ζητώντας εκ των υστέρων από το Κράτος χρηματική ενίσχυση (υπό μορφή ατόκων δανείων). Οι δυο βραχύβιοι οικοδομικοί συνεταιρισμοί που εντοπίσαμε, ο συνεταιρισμός «Ηράκλεια» και ο συνεταιρισμός «Στέγη» δημιουργήθηκαν αποκλειστικά και μόνο για να διευκολύνουν τη στεγαστική δανειοδότηση των μελών τους. Εν κατακλείδι θα λέγαμε, ότι η οικονομική διαστρωμάτωση και η επαγγελματική εξειδίκευση των αστών προσφύγων που εισέρευσαν στην πόλη των Σερρών, θα πρέπει να μελετηθεί εκτενέστερα μέσα από αρχειακές και άλλες πηγές. Η κοινωνική τους προέλευση σε συνδυασμό με τις στεγαστικές συνθήκες των περιοχών που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν, θα αναδείξει και θα ερμηνεύσει συμπεριφορές και στεγαστικές αντιλήψεις στη νέα τους εγκατάσταση. Όμως και μέσα από τα ίχνη των ολιγάριθμων κτισμάτων που εντοπίστηκαν διαφαίνονται οι διαφορές τους, κυρίως όμως η προσπάθεια και επιθυμία όλων να ριζώσουν γερά στην πόλη των Σερρών: τη νέα τους πατρίδα.Τεκμήριο Η νέα αγορά των Σερρών: πολεοδομικοί και Κοινωνικοί Μετασχηματισμοί κατά το Μεσοπόλεμο(2013) Θεοδωρίδου-Σωτηρίου, ΛίλαΣτην παρούσα μελέτη επιχειρείται μέσω πρωτογενούς έρευνας σε συμβολαιογραφικά αρχεία και στο υποθηκοφυλακείο Σερρών, σε συνδυασμό με βιβλιογραφικές και δευτερογενείς πηγές, να αναδειχθούν οι διαδικασίες δημιουργίας της «Νέας Αγοράς» των Σερρών κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, οι αλλαγές στο ιδιοκτησιακό καθεστώς λόγω της αποχώρησης του μουσουλμανικού πληθυσμού, οι αιτίες των τροποποιήσεων του αρχικού σχεδίου και οι διεκδικήσεις γηγενών και προσφύγων καταστηματαρχών. Η «Νέα Αγορά» των Σερρών αναδεικνύεται με την παρούσα μελέτη ως η χωρική ενότητα, όπου συμβίωσαν διαφορετικές αντιλήψεις, δραστηριοποιήθηκαν σύλλογοι και σωματεία, όπου σφυρηλατήθηκε η γενιά των εμπόρων που στήριξαν την οικονομική ανάκαμψη της πόλης τα επόμενα χρόνια. Ας την εντάξουμε λοιπόν στη συλλογική μας μνήμη ως «ιστορικό τόπο», όσο και εάν αυτό μας ξενίζει για ένα δρόμο με ταπεινά καταστήματα. Ας τη διαφυλάξουμε ως συλλογική κληρονομιά, αναλογιζόμενοι ότι οριοθέτησε την παλιά από την νέα πόλη και ότι ένωσε τους γηγενείς με τους πρόσφυγες σε μία κοινή προσπάθεια ανάκαμψης, μετά από τραυματικούς πολέμους και καταστροφές.Τεκμήριο Ο αρχιτέκτων-αρχαιολόγος Πελοπίδας Δ. Κούππας και ο ΕΦΣΚ: κείμενα και σχέδια(2018) Θεοδωρίδου-Σωτηρίου, Λίλα; Τσιλένης, ΣάββαςΟ Πελοπίδας Δ. Κούππας (π.1842-1890), αρχιτέκτων με έδρα την Κωνσταντινούπολη, και σπουδές στο Παρίσι, παραμένει μέχρι σήμερα στο περιθώριο της ιστορικής έρευνας. Όχι γιατί δεν υπήρξε σημαντικός. Αλλά γιατί υπήρξε άτυχος. Πέθανε νέος, λίγο πριν την οικοδομική έκρηξη στην Πόλη, αφήνοντας άγνωστο αριθμό έργων του, μεταξύ των οποίων και λίγα κτίρια στο μαυροθαλασίτικο λιμάνι της Κωστάντζας (1882-1884). Το ενδιαφέρον στην περίπτωση των κτιρίων της Κωστάντζας είναι η αρχαιολογική έρευνα που διενήργησε ο Κούππας κατά την διαδικασία των εκσκαφών και η σχετική ανακοίνωση που έκανε λίγα χρόνια αργότερα στον Ελλληνικό Φιλολογικό Σύλλογο Κωνσταντινουπόλεως (ΕΦΣΚ). Ο Κούππας ανέλαβε πολλαπλούς ρόλους στον ΕΦΣΚ μετά το 1884 (επιμελητής αρχαιολογικής συλλογής, μέλος αρχαιολογικής επιτροπής, μέλος αρχιτεκτονικής επιτροπής). Τα πρακτικά των συνεδριάσεων του ΕΦΣΚ μας αποκαλύπτουν ένα αρχιτέκτονα-αρχαιολόγο, που συνδύαζε τεχνικές γνώσεις, λόγια παιδεία και ικανότητες αρχαιολογικής αποτύπωσης. Μια έφεση που ο Κούππας έδειξε ήδη από το 1860, όντας εξαιρετικά νέος, όταν κατά τον συνάδελφό του στον ΕΦΣΚ, τον βυζαντινολόγο Alexander Van Μillingen, ταυτοποίησε τα καλυμένα με επίχρισμα ψηφιδωτά, στο μισογκρεμισμένο Καχριγιέ Τζαμί, με την βυζαντινή Μονή της Χώρας. Όπως μαθαίνουμε και από την αναγγελία του θανάτου του στην Εκκλησιαστική Αλήθεια ο Κούππας «έτρεφε φίλτρο αγάπης προς τις αρχαιότητες και από τίνος ησχολείτο με την ιστορία της βυζαντινής τέχνης». Η συμβολή της παρούσας παρουσίασης συνίσταται στην επιβεβαίωση, ότι και στην Κωνσταντινούπολη γύρω στα 1890, όπως ανάλογα συνέβαινε και στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες της εποχής, υπήρξε ένας (τουλάχιστον) ρωμιός αρχιτέκτων (ο Πελοπίδας Κούππας), ένας οξυδερκής παρατηρητής και ένας δραστήριος ερευνητής, που δρώντας στο πλαίσιο του ΕΦΣΚ, συνέχιζε τις προτροπές των μεγάλων ευρωπαϊκών αρχιτεκτονικών σχολών για επιτόπια, σχολαστική μελέτη των αρχιτεκτονικών καταλοίπων του παρελθόντος.Τεκμήριο Το χρονικό της διαμόρφωσης της πλατείας του Μωχάμετ Άλυ στην Παναγία Καβάλα(2009) Θεοδωρίδου-Σωτηρίου, Λίλα; Αγγελούδη-Ζαρκάδα, ΣαπφώΜια σειρά αστικών παρεμβάσεων δημιούργησε στην χερσόνησο της Παναγίας στην Καβάλα ένα σημαντικό τοπόσημο. Το κονάκι–μνημείο του Μωχάμετ Άλυ σε συνδυασμό με την ομώνυμη πλατεία και τον έφιππο ανδριάντα του θεμελιωτή της νεωτέρας Αιγύπτου είναι εικόνα που δε ξεχνιέται εύκολα. Μια διπλωματική πρωτοβουλία, μια πλειάδα τεχνικών, ένας εξαίρετος γλύπτης και ένας καταπληκτικός φυσικός χώρος, συνέβαλαν στο αποτέλεσμα. Οι πρώτες επεμβάσεις έγιναν το 1909, από την Τεχνική Υπηρεσία των Βασιλικών Βακουφίων της Αιγύπτου και περιλάμβαναν εργασίες στήριξης, επισκευών και εσωτερικής διαρρύθμισης στο κονάκι. Η δεύτερη φάση (1925–1930) περιλάμβανε διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην αιγυπτιακή και ελληνική πλευρά με στόχο την «ανάδειξη» του κτιρίου, δηλαδή την κατεδάφιση των πολυάριθμων γειτονικών κτισμάτων, τη διάνοιξη μικρής πλατείας και τις αρχικές συζητήσεις για την κατασκευή ανδριάντα. Επί Φαρούκ Α’ χρονολογείται η τρίτη φάση (1930–1935), όταν υλοποιούνται οι μεγάλες παρεμβάσεις με τη διάνοιξη και διαμόρφωση της πλατείας, την κατασκευή και τοποθέτηση του ορειχάλκινου ανδριάντα. Πρόκειται για μια άσκηση εξωτερικής πολιτικής που χρησιμοποιεί το χώρο ως προνομιακό μέσο για να αποδώσει τιμή σε μια ισχυρή ιστορική προσωπικότητα. Ενώ δηλαδή οι αρχικά προγραμματισμένες απαλλοτριώσεις στόχευαν να αναδείξουν μόνο το κονάκι, το καλοκαίρι του 1930 επεκτείνονται για να αναδείξουν και τον ανδριάντα του πασά. Για το έργο ενδιαφέρεται έντονα και η Αιγυπτιακή πλευρά στέλνοντας στα τέλη Αυγούστου 1930 τον αρχιτέκτονα των αιγυπτιακών ανακτόρων Verrucci Bey, για να συνεργασθεί με τους «_Έλληνες ομοτέχνους του εις την διαμόρφωσιν της πλατείας_». Τον Οκτώβριο του 1930 ξεκινούν οι εργασίες διαμόρφωσης. Η δική μας έρευνα βασίζεται στο προσωπικό αρχείο του γλύπτη Κ. Δημητριάδη, εστιάζεται στο διάστημα 1930-1935 και αφορά τόσο τη διαμόρφωση της πλατείας, όσο και τις διαδικασίες υλοποίησης και τοποθέτησης του ανδριάντα. Από τα έγγραφα του αρχείου τεκμηριώνεται ότι ο γλύπτης πέρα από τον ανδριάντα, έβαλε την προσωπική καλλιτεχνική του σφραγίδα και στον περιβάλλοντα χώρο. Πρόσθετα στοιχεία, όπως ότι ο ανδριάντας χυτεύτηκε στο χυτήριο του Alexis Rudier στο Παρίσι (δηλαδή στο χυτήριο όπου χύτευε τα έργα του και ο Rodin), το συμβόλαιο παραγωγής του, το πρωτόκολλο παράδοσής του, η διαδικασία κοστολόγησης και αποπληρωμής, μας διαφωτίζουν για το μέγεθος και την ποιότητα του εγχειρήματος. Έτσι, η απλή διεύρυνση μιας μικρής πλατείας το 1925, μεταμορφώθηκε το διάστημα 1930-1933 σ’ έναν πλατύ δημόσιο χώρο, αρθρωμένο σε δύο διαδοχικά άνδηρα (ανατολικό και δυτικό) συνδεόμενα με μνημειακή κλίμακα. Το κεντρικό σημείο αναφοράς ήταν πάντως ο έφιππος ανδριάντας του τιμωμένου προσώπου. Η επιλογή της τυπολογίας του έφιππου ορειχάλκινου ανδριάντα ήταν αποτέλεσμα πολλών σκέψεων και συζητήσεων. Η αρχική πρόταση του Δημητριάδη αφορούσε έναν όρθιο μαρμάρινο ανδριάντα του Μωχάμετ Άλυ, να ακουμπά σε κρηπίδωμα. Μετά από εκτενή αλληλογραφία με τους παράγοντες της Αιγυπτιακής ομογένειας, τέλος του καλοκαιριού το 1930, καταλήγουν στην επιβλητικότερη και ακριβότερη επιλογή του έφιππου ανδριάντα. Ήταν μια εύλογη επιλογή. Ο τύπος του έφιππου στρατηλάτη και τα υψηλά βάθρα, που προσδίδουν κύρος στη δυσθεώρητη μορφή του ηγεμόνα, υπήρξε αγαπημένο θέμα της δημόσιας γλυπτικής καθόλον τον 19ου αι. Εξάλλου υπήρχε και ένα αντίστοιχο πρότυπο: ο έφιππος ανδριάντας του Μωχάμετ Άλυ στην Αλεξάνδρεια ήδη από το 1872 Εξάλλου υπήρχε και ένα αντίστοιχο πρότυπο: ο έφιππος ανδριάντας του Μωχάμετ Άλυ στην Αλεξάνδρεια ήδη από το 1872, έργο του γνωστού Γάλλου γλύπτη Henri-Alfred Jackemart. Επισημαίνουμε στο σημείο αυτό ότι οι -κατά τον 19ο αι.- απεικονίσεις Αιγυπτίων ηγεμόνων, έγιναν κατ’ εξαίρεση των ισλαμικών απαγορεύσεων και αυτό θα πρέπει να αποδοθεί στην ισχυρή επιρροή που ασκούσε η Γαλλία στην Αιγυπτιακή δυναστεία και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα «ύστερο» δείγμα μιας μεγάλης ευρωπαϊκής παράδοσης. Ο τιμώμενος εικονίζεται ως ηλικιωμένος στρατηλάτης, που έχοντας τα νώτα του στην ανοικτή θάλασσα, τοποθετεί το σπαθί στο θηκάρι του και επιστρέφει ειρηνικά στο σπίτι του για να ξεκουραστεί. Ο ανδριάντας μεταφέρεται στην Καβάλα το 1934 και για τα επόμενα 15 δύσκολα χρόνια για την Ελλάδα, παραμένει σκεπασμένος με λινάτσες. Τελικά, αποκαλύπτεται το Δεκέμβριο του 1949 σε μια εκδήλωση τιμής στα εκατό χρόνια από το θάνατο του Μωχάμετ Άλυ. Στα αποκαλυπτήρια ο Δημητριάδης λείπει. Έχει ήδη πεθάνει στο μέσον της κατοχής. Η μεγάλη αστική παρέμβαση της πλατείας Μωχάμετ Άλυ στην Καβάλα υπήρξε ένα πολύπλοκο εγχείρημα, στο δε τελικό ποιοτικό αποτέλεσμα συνέβαλε η επιμονή και η δημιουργικότητα σημαντικών ανθρώπων και καλλιτεχνών της εποχής. Υπάρχει όμως και μια μοναδικότητα που κάνει τη συγκεκριμένη παρέμβαση ακόμη πιο ενδιαφέρουσα: την εποχή του μεσοπολέμου, που σ’ ολόκληρη την Μακεδονία και Θράκη εμπεδώνεται μια ενιαία εθνική συνείδηση, που ενισχύεται και μέσω της ανάδειξης πλατειών κοσμημένων με τυποποιημένα εθνικά μνημεία-ηρώα, στην Καβάλα διαμορφώνεται μια πλατεία, ως χώρος άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Μια ολόκληρη περιοχή αναπλάθεται και αποκτά συμβολικά χαρακτηριστικά με απώτερο στόχο τη διασφάλιση ομαλών συνθηκών διαβίωσης για τις ελληνικές κοινότητες της Αιγύπτου. Μια αίσθηση σοβαρότητας και δύναμης εκπέμπεται από αυτήν την αυστηρά σχεδιασμένη πλατεία και το δεσπόζοντα μεγαλοπρεπή ανδριάντα. Μια αίσθηση «επισημότητας» εκπορευόμενη από μια κεντρική εξουσία, που γνωρίζει ότι με την παρέμβαση αυτή ασκεί εξωτερική πολιτική. Αντίθετα οι Καβαλιώτες οικειοποιήθηκαν την πλατεία προσδίδοντάς της ένα νόημα πιο απλό, πιο ανθρώπινο. Όπως έγραψε η τοπική εφ. _Ταχυδρόμος _στα εγκαίνια (7-12-1949): «_Ένα παιδί της Καβάλας τιμήθηκε, όλοι οι Καβαλιώτες χάρηκαν_».Τεκμήριο Παναής Μανουηλίδης: μοντερνισμός χωρίς ρητορεία(2016) Θεοδωρίδου-Σωτηρίου, ΛίλαΟ Παναής Μανουηλίδηςένας, από τους παραγωγικότερους αρχιτέκτονες του μεσοπολεμικού μοντερνισμού, προερχόμενος από την μεγάλη δεξαμενή των ομογενών της Κωνσταντινούπολης, δεν έτυχε ιδιαίτερης προβολής στη νεοελληνική αρχιτεκτονική ιστοριογραφία. Το έργο του, εστιαζόμενο κυρίως στους τομείς της κατοικίας και της υγείας-πρόνοιας, χαρακτηρίζεται από μια μετριοπαθή νεωτερικότητα και αποτελεί μια προσαρμογή γαλλικών προτύπων (σπούδασε στο Παρίσι) στα μεσοπολεμικά και μεταπολεμικά ελληνικά δεδομένα. Εργάστηκε από το 1927 και για πάνω από 40 χρόνια στην Αθήνα ως ιδιώτης αρχιτέκτων με πρακτικό πνεύμα, προσαρμόζοντας τις αρχές του μοντερνισμού στις συνθήκες της εγχώριας κατασκευαστικής αγοράς. Ιδιαίτερη θέση στο επαγγελματικό του έργο έχουν τα σανατόρια, πρεβαντόρεια, νοσοκομεία και ορφανοτροφεία, κτίρια που σχεδίασε και κατασκεύασε τόσο κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, όσο και μεταπολεμικά. Παρόλη την πολυπληθή πελατεία και τη μεγάλη μελετητική και εργοληπτική του δραστηριότητα ο Μανουηλίδης δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί «πρωταγωνιστής» στην αρχιτεκτονική σκηνή του μεσοπολέμου. Δεν αρθρογραφούσε, δεν δημοσίευε τις μελέτες του, δεν επιζήτησε ακαδημαϊκό πόστο. Διατήρησε χαμηλό, διακριτικό προφίλ, στις παρυφές της δημοσιότητας. Ο Μανουηλίδης υπήρξ,ε κυρίως και προπάντων, ένας ολοκληρωμένος επαγγελματίας, ένας πραγματιστής με σχεδιαστικές και κατασκευαστικές ικανότητες και αφοσίωση στο έργο που κάθε φορά αναλάμβανε.Τεκμήριο Ο Πάτροκλος Καμπανάκης και η εποχή των μεγάλων Διεθνών Αρχιτεκτονικών Διαγωνισμών(2011-05-15) Θεοδωρίδου-Σωτηρίου, ΛίλαΤο αρχιτεκτονικό όραμα του Πάτροκλου Καμπανάκη ήταν μια ιδιόμορφη πολιτισμική-αισθητική προσέγγιση, ένας συνδυασμός συμβόλων, ρυθμών και ως τελική συνισταμένη ένα γιγάντιο έργο, μια παγκόσμια αρμονία. Ο Καμπανάκης παλινδρομεί συνεχώς ανάμεσα στις κοσμοπολίτικες εμπειρίες του και την ελληνική καταγωγή του. Ενώ ως πολιτική σκέψη φαίνεται να εμπνέεται από τον μεγαλοϊδεατισμό και όχι τον ελληνοθωμανισμό -τα δύο μεγάλα ρεύματα που συγκρούστηκαν στην Κωνσταντινούπολη της εποχής του- στα αρχιτεκτονικά του έργα εκφράζει ιδέες συνύπαρξης και όχι καθαρότητας των ρυθμών. Υμνεί έμπρακτα τον ελληνοβυζαντινισμό στη ναοδομία από τη μια, και από την άλλη ακολουθεί τους διεθνοποιημένους αρχιτέκτονες της Beaux Arts στο διαγωνισμό για την πανεπιστημιούπολη του Berkeley. Τέλος από την ελληνοκεντρική επιχειρηματολογία του για το «Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη»στην Αθήνα (1926) ξεπετιέται στην τελευταία -εξόχως συμβολική- συμμετοχή του στο διεθνή διαγωνισμό για την ανέγερση του κτιρίου της «Κοινωνίας των Εθνών» στη Γενεύη (1928). Εν κατακλείδι με έδρα μια ακμάζουσα Κωνσταντινούπολη ο Έλληνας αρχιτέκτονας διέγραψε μια επαγγελματική πορεία πέρα από τα όρια της ομογένειας. Ανέπτυξε κοσμοπολίτικη δράση, που δεν είχε να κάνει με υπερεθνικές αξίες, αλλά με την οικοδόμηση στέρεων και αμφίδρομων σχέσεων μεταξύ ανθρώπων που είχαν κοινούς στόχους. Ο Καμπανάκης δοκίμασε τις δυνάμεις του στις διεθνείς αρένες και αναζήτησε την αναγνώριση από τα ξένα πνευματικά ιδρύματα. Οριοθέτησε ένα ευρύτερο πεδίο δράσης από τα στενά γεωγραφικά όρια της επαγγελματικής του έδρας. Του αξίζει μια θέση στην αρχιτεκτονική ιστοριογραφία.Τεκμήριο Συγκροτήματα Εργατικών Κατοικιών στην πόλη των Σερρών(2015) Καριώτου, Γλυκερία; Θεοδωρίδου-Σωτηρίου, Λίλα; Νησιούδη, ΑναστασίαΗ διαπίστωση ότι τα συγκροτήματα εργατικών κατοικιών στην πόλη των Σερρών απουσιάζουν από την επιστημονική βιβλιογραφία υπήρξε η αφορμή για την παρούσα παρουσίαση. Η πολεοδομική συγκρότηση και η αρχιτεκτονική έκφραση των συγκεκριμένων συγκροτημάτων εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο δράσης του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας για παροχή χαμηλού κόστους τυποποιημένης κατοικίας. Οργανωμένη δόμηση με μονόροφες κατοικίες σε σειρά, διώροφες κατοικίες σε στοίχους και πολυόροφες πολυκατοικίες συνυπάρχουν στις παρυφές της πόλης, τονίζοντας με την πολυμορφία τους την ιδιαιτερότητα του εγχειρήματος. Ο λειτουργικός και δομικός κάναβος, η χαμηλή πυκνότητα, η ύπαρξη δικτύου κοινόχρηστων χώρων, αλλά κυρίως η σφραγίδα του προσωπικού ύφους του γνωστού αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη (σε δύο εκ των συγκροτημάτων) τα καθιστούν αξιοπρόσεκτα. Η μικρής έκτασης επεμβάσεις, αλλά κυρίως η σπάνια πολυχρωμία στο συγκρότημα 2 δημιουργεί τις προϋποθέσεις για περαιτέρω φροντίδα και ανάδειξη. ‘Αρα, η παρούσα παρουσίαση δεν αποτελεί απλά και μόνο μια ακόμη βιβλιογραφική προσθήκη, αλλά κινείται στην κατεύθυνση ώστε τα πρακτικά «αθέατα» σήμερα συγκροτήματα εργατικών κατοικιών να καταστούν «ορατά» στο κοινό, τους ιστοριογράφους της πόλης των Σερρών και την ευρύτερη επιστημονική κοινότητα.Τεκμήριο Ατελέσφορα σχέδια για το "λόφο μηχανικού": συμβολή στη μελέτη της πολεοδομικής εξέλιξης των Σερρών(2010) Θεοδωρίδου-Σωτηρίου, ΛίλαΑφορά τη διερεύνηση των χωρικών μετασχηματισμών ενός φυσικού εξάρματος στην παλιά πόλη των Σερρών. Ο λεγόμενος σήμερα «λόφος μηχανικού» βρίσκεται στο δυτικό όριο της βυζαντινής πόλης, διασχίζεται κατά μήκος από τα υπολείματα οχύρωσης, ενώ προς νότο γειτνιάζει με την κεντρική πύλη εισόδου προς την διαμήκη "βασιλική οδό". Κατέχει δηλαδή μια σημαίνουσα θέση στο τοπογραφικό ανάγλυφο του ιστορικού πυρήνα της πόλης. Μετά τον εμπρησμό του 1913 και την επανασχεδίαση της γύρω περιοχής το 1920 στον λόφο χωροθετήθηκε ένα περίτεχνο περιαστικό άλσος, που μέσω μιας λωρίδας πρασίνου διείσδυε μέχρι την πλατεία του ΙΚΑ. Περιερχόμενο στη δικαιοδοσία του στρατού επιλέχθηκε το 1932 για τη σχεδιαστική χωροθέτηση ενός τεράστιου (ανεκτέλεστου τελικά) στρατιωτικού νοσοκομείου, ενώ ταυτόχρονα στη νότια, προνομιακή θέση, εγκαταστάθηκε το φρουραρχείο της πόλης. Λίγα χρόνια αργότερα, υπό την πίεση των στεγαστικών αναγκών προσφύγων και γηγενών το δυτικό τμήμα οικοπεδοποιήθηκε, περιορίζοντας την δημόσια χρήση του. Η ένταξη στο ρυμοτομικό σχέδιο το 1958 επέφερε και άλλη οικοπεδοποίηση με συνέπεια την πλήρη αλλοίωση του χαρακτήρα του. Σήμερα αποτελεί τόπο συνύπαρξης υπολειμμάτων του παρελθόντος, νεώτερων κατασκευών και αφρόντιστου πράσινου.Τεκμήριο Ηράκλεια Σερρών: μια νέα ευρωπαϊκή πόλη σε έξι μήνες(Πολιτιστικός Λαογραφικός Σύλλογος Βλάχων Δήμου Ηράκλειας, 2016) Θεοδωρίδου-Σωτηρίου, ΛίλαΤο άρθρο εξετάζει την εκ βάθρων ανοικοδόμηση της Τζουμαγιάς (σήμερα Ηράκλειας Σερρών) προσεγγίζοντας τη διαδικασία και το μορφολογικό αποτέλεσμα ως μια μοναδική (και υποδειγματική) για την εποχή της περίπτωση. Μια κοινότητα φιλοπρόοδων κατοίκων ξεριζώθηκε από την πατρογονική της εστία τον Σεπτέμβριο του 1916 και επέστρεψε αποδεκατισμένη το 1918 αντικρύζοντας ερείπια. Εγκαταστάθηκε πρόχειρα στις παρυφές του παλιού οικισμού, όπου παρέμεινε σε ξύλινες παράγκες επί δέκα χρόνια, ενώ ταυτόχρονα ετοιμαζόταν η ανοικοδόμησή του. Η υλοποίηση του νέου σχεδίου στο έδαφος και η κατασκευή 350 προτύπων και ομοιόμορφων κατοικιών το 1930, είτε ως μια απτή υλοποίηση κυβερνητικών δεσμεύσεων, είτε ως μια συμβολική χειρονομία αναγνώρισης των θυσιών της τοπικής κοινωνίας, το εγχείρημα δηλαδή του πλήρους πολεοδομικού σχεδιασμού και μιας οργανωμένης δόμησης υπήρξε από κάθε άποψη ένα εντυπωσιακό γεγονός. Μετά από πολύχρονη προετοιμασία, μέσα σε μόλις έξι μήνες, μια ερειπωμένη κωμόπολη αναγεννήθηκε μεταμορφωμένη και απαστράπτουσα. Μια νέα «ευρωπαϊκή» πόλη γεννήθηκε. Και δεν ήταν μόνο η εμφανής «διαφορετικότητα» στην αρχιτεκτονική των νέων κατοικιών από τις παλιές, ήταν και πλήθος άλλων διεργασιών που συνόδευαν τη "Νέα Ηράκλεια", όπως η λεπτομερής κτηματογράφηση, ο αστικός αναδασμός, η παρακίνηση σχηματισμού οικοδομικών συνεταιρισμών, η χάραξη πλήρους οδικού δικτύου, το μεγάλο κεντρικό πάρκο και η αξιοσημείωτη τοποθέτηση των δύο συμβόλων της θρησκευτικής και κοσμικής εξουσίας, δηλαδή της εκκλησίας και του δημαρχείου, στις δύο άκρες του ίδιου άξονα, αντικρύζοντας το ένα το άλλο. Εν κατακλείδι, πρωταγωνιστικές πολεοδομικές τάσεις και κοινωνικά κινήματα του μεσοπολέμου, διακεκριμένοι αρχιτέκτονες και τοπικοί παράγοντες, ένωσαν τις δυνάμεις τους σε μια «πρότυπη» οικιστική παρέμβαση στον Σερραϊκό κάμπο, μια εξαίρεση στον κανόνα των ουδέτερων χαράξεων και της αποσπασματικής υλοποίησης. Με ταχύτητα, ορμή και συνεκτικό σχέδιο μια νέα «ευρωπαϊκή» πόλη γεννήθηκε! Μια πόλη, που την επιθύμησαν, την επιδίωξαν και την "έκτισαν" ιδεατά οι ίδιοι οι κάτοικοί της. Άλλοτε ομοννοώντας και άλλοτε ερίζοντας μεταξύ τους. Χωρίς όμως ποτέ να παρεκκλίνουν από τον αρχικό τους στόχο, να την οικοδομήσουν εκ νέου, πάνω στα ερείπια της παλιάς «φιλτάτης Τζουμαγιάς», να αναστήσουν, έστω με νέο μορφολογικό ένδυμα, αυτό που έχασαν ανεπιστρεπτί.Τεκμήριο Δύο Έλληνες Μηχανικοί στο μεγάλο έργο της εξυγίανσης της πεδιάδας των Σερρών(Τμήμα Εκδόσεων & Βιβλιοθήκης Τ.Ε.Ι. Κεντρικής Μακεδονίας, 2017) Θεοδωρίδου-Σωτηρίου, ΛίλαΗ παρούσα εργασία αναδεικνύει τον ρόλο δύο Ελλήνων μηχανικών, που εργάστηκαν για την εξυγίανση των πεδιάδων Σερρών-Δράμας στην περίοδο του μεσοπόλεμου. Τα έργα αυτά αποτελούν τμήμα της ιστορίας των μεγάλων τεχνικών έργων της χώρας μας και έχουν παρουσιαστεί ήδη από την εποχή της εκτέλεσής τους, κυρίως ως προς την οργάνωση των επί μέρους εργοταξίων, τον μηχανικό εξοπλισμό που χρησιμοποιήθηκε και την αξιοποίηση των εδαφών που «αποκαλύφθηκαν», όχι όμως ως προς τα πρόσωπα. Με δεδομένο ότι το έργο του Στρυμόνα εκτελέστηκε από την κοινοπραξία Monks & Ulen (1929-1937), της οποίας ο ισχυρότερος εταίρος (Ulen Co) είχε λίγο νωρίτερα (1925-1929) εκτελέσει το έργο της ύδρευσης της Αθήνας, παρατήρησα πολλές ενδιαφέρουσες ομοιότητες και συσχετίσεις. Οι αναφορές στους μηχανικούς της Ulen σε πρόσφατες μελέτες, αποτέλεσαν την αφετηρία της δικής μου προσπάθειας επαναπροσέγγισης των έργων του Στρυμόνα. Όχι αναπάντεχα, διαπίστωσα ότι τα έργα τόσο της Αθήνας όσο και του Στρυμόνα, «έτρεξε» η ίδια επιτελική ομάδα, στην οποία εκτός των ξένων, έλαβαν μέρος, σε νευραλγικές θέσεις, δύο εξέχοντες Έλληνες Μηχανικοί: ο Πέτρος Λοπρέστης και ο Θεολόγος Γενίδουνιας. Και οι δύο τους προέρχονταν από το κρατικό Γραφείο Μελετών Υδραυλικών Έργων του Υπουργείου Συγκοινωνίας, στο οποίο είχαν εκπονήσει πλήθος προκαταρτικών μελετών για όλη την Ελλάδα. Στα έργα του Στρυμόνα εργάστηκαν, ο μεν Γενίδουνιας ως διευθυντής της Monks & Ulen, ο δε Λοπρέστης (με σύμβαση έργου) ως επικεφαλής της ειδικής κρατικής Υπηρεσίας Ελέγχου των Έργων πεδιάδων Σερρών-Δράμας. Όπως και στα έργα της Αθήνας, έτσι και εδώ, επιδόθησαν σε μια δημόσια αρθρογραφία υποστήριξης των έργων, όχι μόνο ως μια τεχνικοοικονομική, αλλά κυρίως ως μια «πατριωτική» προσπάθεια. Γενίδουνιας και Λοπρέστης είχαν πολλά κοινά, αλλά και αρκετές διαφορές. Δεν διαφωνούσαν για την χρησιμότητα των έργων στην εθνική οικονομία. Διαφωνούσαν όμως για τον τρόπο εκτέλεσής τους. Γενίδουνιας και Λοπρέστης αντιπροσώπευαν δύο διαφορετικές προσεγγίσεις σχετικά με τον τρόπο εκτέλεσης των μεγάλων αναπτυξιακών έργων της εποχής τους. Ο Γενίδουνιας υποστήριζε την εμπλοκή ξένων εταιρειών, ενώ ο Λοπρέστης την εκτέλεσή τους από το Κράτος. Αυτή η διαφορετική στάση ενδεχομένως να στηριζόταν στο γεγονός ότι η εμπειρία του Λοπρέστη ήταν κυρίως εντός του ελληνικού κράτους, ενώ ο Γενίδουνιας είχε εργαστεί για πολλά χρόνια στην Αφρική και Αίγυπτο και είχε συνεργαστεί με ξένες εταιρείες. Δηλαδή στο μεν πρόσωπο του Γενίδουνια συνδυάζονταν η συνάρθρωση της κρατικής γραφειοκρατίας και του ιδιωτικού τεχνικού τομέα, ενώ ο Λοπρέστης, από την άλλη, υπήρξε σταθερά και οργανικά ενταγμένος στον κρατικό μηχανισμό. Συμπερασματικά, τα εξυγιαντικά έργα Σερρών-Δράμας μάς διδάσκουν ότι η συνεργασία Ελλήνων και ξένων μηχανικών δεν υπήρξε μια απλή μεταφορά τεχνογνωσίας εκ μέρους των αλλοδαπών μηχανικών προς μια μικρή περιφερειακή χώρα. Η ελληνική πλευρά, όπως τα παραδείγματα των Γενίδουνια και Λοπρέστη, μας δείχνει ότι είχε την επιστημονική επάρκεια να προετοιμάσει, να ελέγξει, να καθοδηγήσει, να εκλαϊκεύσει τις αναπτυξιακές παρεμβάσεις, να δώσει δημόσια εξηγήσεις για την επιλογή της τεχνολογικής μεθόδου, να απαντήσει σε καταγγελλόμενα, να υπερασπισθεί γενικότερα τις επιστημονικές θέσεις της. Δεν συνέβη για πρώτη φορά, υπήρξε όμως από τις επιτυχέστερες.Τεκμήριο Πολεοδομικές έρευνες στην πυρίκαυστο των Σερρών: οι μετασχηματισμοί των οικοδομικών νησίδων 61 & 62(Εταιρεία Μελέτης και Έρευνας της Ιστορίας των Σερρών (Ε.Μ.Ε.Ι.Σ.), 2016) Θεοδωρίδου-Σωτηρίου, ΛίλαΗ παρούσα δημοσίευση εξετάζει τις μεταλλαγές στις νησίδες 61 & 62 της πυρικαύστου των Σερρών, νησίδων με ιδιαίτερη ιστορική φόρτιση, μια και η μεν πρώτη φιλοξενεί το κτίριο του ιστορικού Συλλόγου «Ορφέας», η δε δεύτερη υποδέχτηκε και φιλοξένησε για πάνω από πενήντα χρόνια το κρατικό Νοσοκομείο Σερρών. Αποτελεί μια ακόμη περιπτωσιολογική μελέτη της “πυρικαύστου”, δηλαδή την περιοχής των Σερρών που καταστράφηκε κατά τον εμπρησμό του 1913 και επανασχεδιάστηκε το 1920 (νησίδες 1 έως 75), μια σειρά μελετών που επιχειρεί η συγγραφέας εδώ και χρόνια. Με βάση αρχειακή και βιβλιογραφική έρευνα σχολιάζονται, τόσο η θερινή σκηνή του Ορφέα (1906), μια στεγασμένη σκηνή με εντυπωσιακά νεοκλασικά στοιχεία, ενδεικτικό της αστικότητας αλλά και της προσπάθειας για ελληνικότητα στην περιοχή (που δεν υπάρχει πια), όσο και το εντυπωσιακό τριώροφο κτίριο γραφείων, που ανήγειρε το 1931 η κοινοπραξία Monks & Ulen, κτίριο που φιλοξένησε στη συνέχεια το Νοσοκομείο Σερρών (και είναι σήμερα εγκαταλελειμένο). Επιπλέον τεκμηριώνεται η διαδικασία σταδιακής επέκτασης του Νοσοκομείου στα γύρω οικόπεδα, μέσα από την συνδυαστική μελέτη του κτηματολογίου της πυρικαύστου (1914) και μεταγενέστερων συμβολαίων. Μια σειρά χαρτών, που έχουν ως υπόβαθρο την αποτύπωση του 1925 και επεξηγούν χωροχρονικά τους μετασχηματισμούς των δύο νησίδων, καθώς και η δημοσίευση των σχεδίων του κτιρίου της Monks & Ulen αποτελούν πρωτότυπη συμβολή στην έρευνα της ιστορίας της πόλης των Σερρών.Τεκμήριο Job analysis of academic librarians in Greece: Investigating differences among institutions regarding obligations and responsibilities(2016) Mouza-Lazaridi, Anna-Maria; Grigoriadou, Sofia P.The purpose of this paper is to identify the obligations and responsibilities of librarians, working in Greek academic libraries and to investigate whether there are significant differences among various institutions. The survey was based on a questionnaire containing 161 duties performed by academic librarians, classified into five main categories which are: general management, collection management, materials organization, user service and system management. The respondents were 31 managers at Greek academic libraries, who were asked to assess their duties according to importance, difficulty and frequency, and whether such tasks were deemed professional, para-professional or non-professional. A two-way ANOVA was applied to determine whether performed duties significantly differed according to institution size and/or type. The results revealed no significant differences regarding importance of duties while many differences were detected across all main categories regarding difficulty. Differences were also recorded concerning the frequency of duties for some of the subcategories under general and collection management, materials organization and the subcategory cultural events and programs. Finally, professional duties represented 86 percent of total duties, indicating the necessity of professional librarians for the effective management of their responsibilities. These findings, which are first recorded in Greece and refer to academic librarians’ duties, will be particularly useful for decision makers to reach the right decisions regarding the implementation of human resource practices, taking into account the individuality of the institutions under consideration. Also these outcomes can be viewed as a valuable guide for adapting the indicated decisions under the rapidly introduced technological changes and properly tackling problems stemming from the economic recession.Τεκμήριο Finite element solution of planar waveguides with embedded networks(2000-11-09) Dillon, B. M.; Tsitsos, S.; Gibson, A.A.P.Planar microwave structures which combine electromagnetic fields and network parameter descriptions are analysed using the finite element (FE) method. The predicted performance of a nonsymmetrical three-port power divider with an embedded impedance network is presented and compares well with measured data.Τεκμήριο Pedestrian way design for the road safety of school students(2003) Panagiotopoulos, E.; Kariotis, G.; Theodoridou-Sotiriou, LilaThe years of school enrollment represent a crucial period of a person's life. The schooling experience forms the foundations of human evolution. The school day represents 30% of each school child's everyday activity experienced. Additionally, another important dimension that should be taken into account is that of time - space - school access safety. The pluralistic essence of the educational process is described as the sum total of actions exercised by various factors (family, school, state, the church, profession, society, etc.) aiming at the appropriate mental, physical and moral development as well as the culture and shaping of a country's citizens. The objective is to equip these persons in their effort for a harmonious adaptation to their physical, social and cultural environment. A relation between students and the environment is created, to be examined at three levels: student - school spaces, student - access means - safety and student - road traffic education and environment. The application of a Geographical System of Information (GIS) contributes to the qualitative improvement of the study, offers the potential for data updating and control over time, assists decision-making processes. In the areas where problems appear, political decisions and the related increased fund allocations result in the implementation of the necessary projects and activities aiming at upgrading the student - environment relationship. The supply of a pleasant and safe environment for walking is a necessary condition in order for the city to be friendly toward its student population and persons with special needs (the disadvantaged).Τεκμήριο Planning, implementation and evaluation of a new academic curriculum: the case of the Geoinformatics and Surveying Department at the TEI of Serres(2004) Theodoridou-Sotiriou, LilaIn this article, the author seeks to assess the design, development and three-year operation of a new course curriculum in applied technology in a Greek Technological Educational Institute (TEI). The constant increase in demand for spatial information and the technology for managing this information provided a challenge in forming an independent undergraduate academic curriculum in applied sciences, similar to other departments in peer European and worldwide academic institutions. In the article, the author analyses the structure of the curriculum and the methodology behind its design. Quantitative data from the first evaluation of the operation of the Department at the TEI of Serres is also presented, along with data from a survey was conducted on students of the Department. The survey explored the way that current students evaluated the academic curriculum’s structure and the benefits it afforded them. The results of the survey revealed that a strong appraisal of the new academic curriculum seemed to be the case for the student, academic and professional communities in Greece.Τεκμήριο A dynamic fuzzy model for processing lung sounds(2007-03) Mastorocostas, P. A.; Varsamis, D. N.; Mastorocostas, C. A.; Hilas, C. S.A dynamic fuzzy filter is proposed that performs the task of separation of lung sounds obtained from patients with pulmonary pathology. The consequent parts of the fuzzy rules are dynamic, consisting of block-diagonal recurrent neural networks. The lung sound category of coarse crackles is examined, and a comparative analysis with other fuzzy and neural filters is conducted.Τεκμήριο Εγχώρια αρχιτεκτονική κεραμική στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου: θεματολογία και εφαρμογές(Ίων, 2014) Θεοδωρίδου-Σωτηρίου, ΛίλαDuring the inter-war period, and within the context of the general rhetoric of "Hellenism", a series of Greek ceramics blending Ancient Greek, Byzantine, Asia Minor and Folk patterns were produced. This trend became the focus of interest of designers and entrepreneurs, in their effort to establish a new extrovert and competitive Greek artistic production. The ceramic crafts (predominantly the firms of "Kerameikos" and '"Kutahya") promoted this revival through the hiring of wellknown artists as managers and their participation in international fairs. The inter-war ceramic products were used not only as household in private residences of the Greek upper bourgeoisie, but also as architectural decoration in prestigious public buildings, such as the Greek Parliament and a number of National Bank buildings. In this essay, based on archival, literature and field research, we will focus our attention to the ceramics used on the facades of six buildings of the National Bank of Greece, located in Athens as well as in the province. We argue that the ceramic decoration of the Bank buildings (and particularly the friezes) encompasses all the above inter-war trends, concentrating and integrating an entire era in Greece's cultural history. An era that ends by the end of the second world war (WWII), when the domestic crafts can no longer compete with the European producers, gradually falling into decline. In conclusion we suggest that this block of buildings could be added on as a coherent paradigm, in our ceramic education curriculum, for three distinct reasons; although designed and produced by Greek potters they are comparable to relevant practices in Europe, they are unique (since they do not appear after the WWII) and are extremely rare as exterior decoration in Greek public buildings.